"Hani serde Anadolu’nun
kahramanlıkları var ya; Tayyar, kızın yüzüne bakamadı. Gördüğü birkaç saniye de
yüzünün hatları kazını verdi gözbebeklerine. Ekin’den bu yana yüreğini nasırla
kaplamaya yeminliydi. Hatta Asya ona dokunduğu o hastane merdivenlerinde bir
anda başlayabilecek o koca yangını tek başına söndürmüştü. Şimdi ne yanacak tek
bir dal, ne de soğuyacak bir köz yoktu. İyi de yüzü neden al al olmuştu. Gece
sırtında taşıdığı, kusarken ay ışığı saçlarına deniz tuzunu taşıyan bu yüz
nasıl oldu da yüzünü ısıtmıştı."
Tayyar sf: 276
